Meša Begić s međugradske, štoviše interkontinentalne linije, koji se ovaj put javlja iz nikaragvanske Manague elektroničkim razglednicama bolno nazubljenih maraka, od tropskog znoja vlažnih poštanskih žigova, isti je onaj ‘pjesnik iz sobe’ na kojeg smo navikli u njegovim dosadašnjim knjigama. Ista je sveprisutna melankolija, isti je mol te muzike koja je uvijek na ovaj ili onaj način nekakav blues, isti je popkulturni i intimni horizont koji je iznutra – poput nekog krovnog kišobrana koji bi nas trebao sačuvati od oluje – širi i napreže, ista je to teologija oslobođenja. Ovo je noćna knjiga, dnevnik izolacije, sitnih sati i stvari, posveta običnoj ljubavi jednog čovjeka. I mačku Strameru.
Marko Pogačar
